Telkens weer een ingrijpende ervaring om ons gasten aan het werk te zien. Als je ze nu bezig ziet, en je vergelijkt met een paar maanden geleden, dan is dat toch wel een échte verrijzenis.

Tijdens de teamvergadering was het overduidelijk dat er binnen in het team een heel sterke samenwerking is, en dat zij ten volle bekwaam zijn om dit project te realiseren.
Plezant. Het grootste wonder is daar wellicht, dat elk van hen voordien gedurende jaren onder de grond leefde, en dat nu, met de bespreking van hun toekomst, zij de moed hebben gevonden om bij het einde van hun verblijf in november, terug naar hun familie te gaan. En dat is voor elf van hen het geval.
De anderen hebben in het geheel geen familie meer, laat staan ouders, en voor hen zullen we andere oplossingen zoeken, geen zorg. 
In een tweede vergadering met het team een paar dagen later hebben we besloten een nieuwe sponsor te zoeken. Het zou goed zijn om voor de resterende twaalf (die geen enkele familie hebben) toch een tweede jaar aan te bieden maar dan in zeer povere omstandigheden.
In dat tweede jaar willen we hen een betere voorbereiding brengen op het harde straatleven. Ze zullen van hun kant zelf voor de inkomsten van hun eten moeten zorgen, en wij zullen hen blijven begeleiden op het vlak van circustraining en educatie. Deze beslissing is er gekomen op herhaaldelijk aandringen van het team om de periode van één jaar te verlengen met een jaar. Maar dat wil zeggen: “neen” tegen die nieuwe kinderen die nu in hun riolen zitten, en dat kon niet voor mij.

Vandaar dit nieuwe voorstel. 
We hebben ook onze toekomstige bewoners uitgenodigd, die nu nog in de riool zitten. Gewoon schrijnend. Hun situatie is maar aanvaardbaar omdat we weten dat we andere toekomst hebben voor hen.