Eddy De Nil en Griet Van Weyenberg
Kenia juli 2016
Wat een administratieve taak ging worden is uitgegroeid tot een boeiende en uitdagende opdracht !
Vorig jaar werd ons gevraagd om vzw itenia administratief te ondersteunen. Itenia is een kleine vzw die zich gericht heeft op het bekende stadje Iten in Kenia. Heel bekende Keniaanse atleten hebben daar hun eerste stappen op de atletiekpiste gezet. Op een hoogte van 2400 meter met een zeer matig klimaat (niet te warm niet te koud) is het de ideale plek om te trainen. Het ligt in het mooie rift valley wat adembenemende uitzichten creëert.
De organisatie “itenia” heeft geen ambitie om te trainen voor een of andere marathon. Integendeel maar deze kleine vzw heeft misschien evenveel kracht als een atleet die dagelijks traint om naar Rio te vertrekken.
Op uitnodiging van Erik, onze man ter plaatse, hebben wij de projecten bezocht:
- Kobyl home: tehuis voor een 30-tal kinderen met een motorische beperking
- De dovenschool: tehuis met bijhorende school voor een …-tal kinderen die communiceren met gebarentaal
- Orthopedische werkwinkel om motorische beperkte kinderen en volwassenen te helpen met herstellen van rolstoelen, maken van orthopedische schoenen, eventueel ook protheses.
Eddy en ik (een klein beetje) hebben al ervaring in ontwikkelingssamenwerking in Afrikaanse landen. Met caprioolkinderen steunen wij enkele projecten in Ethiopië om weeskinderen een nieuwe start te geven. Ons hart is gestolen door de vrolijke optimistische Ethiopische kinderen die alle kansen grijpen om hun toekomst uit te bouwen.
Vorige maand is ons hart voor de tweede maal gestolen. De kinderen uit kobyl home en de dovenschool kunnen wij niet meer wegdenken uit ons leven.
Onze eerste kennismaking was heel overweldigend en beklijvend. Toevallig hebben wij op zondag 10 juli “happy day” meegemaakt. “happy day” is het schoolfeest voor het kleine home “kobyl”. De bisschop himself kwam meevieren. De kinderen van Kobylhome stonden met z’n allen in het middelpunt van de belangstelling. 10-tallen bussen kwamen het terrein opgereden met massa’s kinderen uit naburige dorpen. Horden mensen liepen de weide op waar het groot feest doorging. Duizend, tweeduizend, drieduizend mensen? In elk geval heel veel. Eddy, Eric en ik als enige blanken!
Hun enthousiasme, hun opgewektheid, hun vrolijkheid, hun uitbundig dansen en zingen heeft me geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Tranen liepen over mijn wangen door dit schouwspel te mogen ervaren. En de kinderen van Kobyl home? Die blonken ! Hun ogen schitterende.
Mijn eigen ervaring heeft hier natuurlijk een groot aandeel in. Gertjan, mijn oudste zoon is geboren met spina bifida. Een heel complexe motorische beperking waar Gertjan al 25 jaar mee worstelt. De kansen en hulpmiddelen die in ons westerse land worden aangeboden zijn fantastisch. We kunnen al eens zagen op de papiermolen maar al bij al is en blijft er veel hulp komen vanuit verschillende hoeken. Scholen, ziekenhuizen, ziekenfondsen, hulporganisaties, orthopedische firma’s, financiële steun vanuit alle hoeken en kanten staan ons bij. Doorheen de jaren heb ik heel vaak gedacht hoeveel geluk ik had om in België te wonen. Dat is ook zo. Misschien was Gertjan er allang niet meer geweest zonder al deze hulp.
Toch heb ik bij de kinderen in Kobyl home een sprankeling in hun ogen gezien die ik in al die jaren nooit ervaren heb in België.
Ze hebben zo weinig maar ze hebben elkaar en ze hebben dankbaarheid. De samenwerking met de school vlakbij het home waar ook kinderen zonder beperking schoollopen en verblijven is een mooi voorbeeld van inclusie waar ze hier in België alleen nog maar van dromen. Kinderen werken samen alsof de beperking niet bestaat. Je hebt maar een beperking als anderen je die aanmeten. Wel in Kobylhome wordt niets gemeten. Hier in België doen we niet anders.
De voorbije jaren is het home financieel gesteund door Itenia om hun gebouwen, keuken, toiletten, stromend water en douches op te waarderen. Ze hebben er een mooi plekje gecreëerd. Natuurlijk is er nog werk aan de winkel en nog veel tekorten ook. Daarom blijft Itenia zeker actief.
Vaak ervaren we in België hoe moeilijk het is om mensen te overhalen om een kleine bijdrage te storten voor één of ander goed doel. Het egoïsme en eigenbelang wint meer en meer terrein van de westerling.
Op de happy dag kwamen duizenden mensen en kinderen die in de grootste armoede leven toch delen. Van het weinige dat ze hebben gaven ze een deeltje aan de kinderen van Kobyl home: meel, kippen, geiten, matrassen, eieren, mais, geld… Dit spektakel heeft uren geduurd.
Ergens op het plein zaten ook de kinderen van de dovenschool met hun meester, als eregasten. Hun happy day wordt gevierd in Januari. De meester heeft de kinderen de hele dag begeleid en getolkt voor hen: alle speechen, alle liederen, alle dansjes. Hij glunderde om dit te mogen doen ! Een vrije dag opofferen is daar een eer.
Mensen helpen elkaar, mensen helpen Kobyl home en waar zit de overheid? Dat is voor de Kenianen nog een brug te ver. Ik hoop voor hen dat dit in de toekomst veranderd. Tot zolang zijn zij nog steeds afhankelijk van de goodwill van kleine vzw’s zoals Itenia. Itenia wil hen financieel ondersteunen om de werking van het home en de school te bevorderen.
Wist je dat we tijdens ons bezoek een engel hebben ontmoet? Nee, niet de bisschop ook al was hij een zeer charmante man. Het is Salomé, een vrouw van bijna 55 jaar die zich al jaren ontfermt over de kinderen van Kobyl home. Dag in dag uit is zij verantwoordelijk voor de 33 kinderen. Wassen, plassen, verzorging, poetsen, eten klaarmaken, nachtoppas enz… Dit voor een loon van € 60 per maand. Ik kreeg schaamrood op mijn wangen als ik dit vernam. Natuurlijk is het leven goedkoper maar dit bedrag is ronduit schandalig. Deze vrouw werkt uit idealisme. Wij willen met Itenia deze vrouw opwaarderen. Wij willen haar de komende tijd financieel steunen tot er andere oplossing komt uit één of andere hoek.
We willen ook voor matrassen zorgen die de naam “matras” waardig zijn voor alle kinderen. We onderzoeken of er kiné kan georganiseerd worden. En de samenwerking tussen Kobyl home en nabije lagere school en een iets verdere secundaire meisjesschool trachten we te bevorderen. Als salome hulp krijgt van enkele van deze kinderen willen we hen hiervoor maandelijks trakteren. Heel eenvoudig maar toch belonend: een theekransje, een uitstap, een feestje, een zangstonde…
Gelukkig hebben we Eric, die in een naburige stad woont, die dit alles kan coördineren. Eric woont al 12 jaar in Kenia. Hij heeft Itenia uitgebouwd tot wat het nu is en beheerd de kas met heel veel zorg en toewijding. Elke Keniaanse shilling wordt goed besteed, daar kunnen we vanop aan.
Zo wordt ook een deel van het geld besteed aan de uitbouw van de nieuwe keuken in de dovenschool. Deze werd vorig jaar verwoest door een brand. Brandverzekering? Daar hebben ze nog niet van gehoord. Met steun van de lokale kerk en Itenia komt er nu toch wel schot in de zaak. Binnenkort is de keuken operatief. De aanpalende refter staat er allang. Tot mijn verbazing stonden er maar 3 tafels en enkel banken. Waar zitten de kinderen om te eten? Op de grond zo bleek. Itenia is bereid om extra tafels en banken te laten maken. In de dovenschool wonen 3 dove weeskinderen. Hun schoolgeld en een extra centje voor fruit, melk of een snoepje wordt eveneens gedragen door Itenia. Hartverwarmend toch?
Met enig zorg hebben wij ook de orthopedische workshop bezocht in Eldoret. Deze workshop is enorm belangrijk voor de kinderen met een motorische beperking. Rolstoelen kunnen er hersteld worden, prothesen gemaakt, orthopedische schoen aangepast en hersteld…. ’t Is te zeggen dat was in het verleden zo. 5 jaar geleden is de workshop volledig uitgebrand. Een nieuw gebouw werd ter beschikking gesteld van Absalom. Absalom heeft zelf een zware beperking maar is een uitstekende technieker mocht hij de apparatuur hebben. Daar zit hij nu al 5 jaar op te wachten.
De bisschop heeft het geweten. In de week van ons verblijf mochten we op audiëntie bij de bisschop. Hij dacht gezellig thee te drinken met de mensen van Itenia maar hij werd wel even overdonderd door onze vragen en eisen. Wonder boven wonder ging hij vlot mee in ons verhaal. Hij heeft beloofd om de stand van zaken in de workshop na te kijken en er ook iets aan te doen. Is hij een man van zijn woord? Ik hoop het. Wij hebben natuurlijk Eric die de bisschop wel op de hielen zal zitten. Goed zo Eric, we laten ons niet afschrikken.
Wilde dieren, prachtige natuur, fantastische ontmoetingen , mooie momenten en onvergetelijke ervaringen … Deze reis heeft me een boost gegeven om er tegenaan te gaan. Ik zoek medewerkers, vrijwilligers, gevers om Itenia te steunen. De ideeën bruisen !
Je hoort nog van me.
Griet
RUTH DE NIL ALS VRIJWILLIGER IN ETHIOPIE
Deze zomer trok ik voor het eerst op mijn eentje als vrijwilliger naar Ethiopië. Gedurende 3 weken werkte ik er met de weeskinderen van het Counselling center , een project van ‘ the brothers of good works’.
Dit is één van de projecten die caprioolkinderen steunt.
Ook Jump for life, de wereldrecordpoging rope skipping vond plaats tijdens mijn verblijf.
De ochtend van 21 augustus landde ik in het regenachtige Addis Abeba. Ondanks het mijn 5de keer in Ethiopië was vond ik het spannend om met die 55 kg bagage , boordevol babykledij en spelletjes voor de weeskinderen, door de Ethiopische douane te gaan. Die spanning verdween al snel toen ik de enthousiaste, zwaaiende Christina zag staan. Bij haar zou ik de komende 3 weken logeren. Veel tijd om te bekomen van mijn vliegreis had ik niet. 2 uur later zat ik in de auto met 2 verpleegsters van het counselling center om zieke patiënten te bezoeken. Ik kwam meteen in de realiteit terecht, dit was niet meer het mooie, propere Westen maar het arme Zuiden. De eerste patiënt bezochten we in het ziekenhuis, een kamer van 4 op 4 met 6 bedden in. Het stonk er verschrikkelijk. De rest van mijn eerste week trok ik elke dag met medewerkers van het counselling center op. Het was een speciale ervaring voor mij om nu echt in de Ethiopische cultuur te leven. Ik bezocht vrouwen die microkrediet krijgen om zo een inkomen te verdienen, aidspatiënten en de weeskinderen thuis.
De laatste 2 weken verzorgde ik het zomerprogramma van de weeskinderen. Elke dag kwamen er zo’n 70 kinderen spelen. Gelukkig was ik goed voorbereid! De spelletjes zoals chinese muur , tussen vuur en vlam en Chinese voetbal vonden ze super om te spelen! Maar wat ze het allerleukst vonden om te spelen was mijn zelfgemaakte parachute .
In onze zomermaanden is het regenseizoen in Ethiopië. Elke dag regende het erg fel. Als we die dag dan geen elektriciteit of water hadden was het moeilijk om je te verwarmen. Doordat ik maar weinig kledij voor mezelf meehad, had ik het vaak erg koud. Gelukkig kon ik op Christina rekenen!
Het laatste weekend was het Jump for Life en natuurlijk kon Ethiopië niet ontbreken! Na 2 trainingsstages in maart waren ze enthousiast om het record te breken. We begonnen goed en elk uur werd onze score nog hoger! Doorheen de dag kregen we circusacts van de circusgroepen. Bij een paar acts stond ik met open mond te kijken. Die Ethiopiërs zijn echt hyperflexiebel! Het waren 24 vermoeiende uren maar super om met die vrolijke Ethiopiërs te doen! En we waren reuze trots om samen met 8 andere landen dit nieuw wereldrecord te hebben behaald. Stel je voor meer dan 1.912.000
sprongen.
Ik kan mijn verblijf in 1 woord beschrijven als GEWELDIG! Dit is een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik heb er ongelofelijk veel geleerd, gezien en meegemaakt.
Ruth voor caprioolkinderen,
Toen Eddy me de vraag stelde om in november mee te gaan naar Ethiopië heb ik geen moment getwijfeld.
Zelf heb ik 30 jaar geleden een jaar in Congo gewoond.
We werkten in een sociaal project, maar alle vrijwilligers werden helaas uit het land gezet door Mobutu.
Er heerste onvree .
Ik was dus wel benieuwd om terug te keren naar het Afrikaans continent.
15 jaar engageert Eddy zich in een project met straatkinderen.
Geconfronteerd worden ter plaatse is een onwaarschijnlijk ander gevoel dan wat we hier in onze beschermde wereld horen en zien in reportages.
Als moeder van 4 kinderen probeer ik mijn kinderen een toekomst te geven, die ze zelf maar al te mooi invullen.
De gedachte om één van je kinderen op straat weten te leven , is voor mij een onmenselijk en onrealistisch gevoel.
En toch dagelijks op weg naar Brussel zie je mensen op straat leven.
In Ethiopië werd ik geconfronteerd met de slaapplaatsen van deze kinderen; riolen.
Als ik aan het woord riool denk, denk ik aan rottende afval.
Hoe ver kan men als mens onteerd worden door een houvast en schuilplaats in een riool te zoeken.
In Ethiopië zoeken straatkinderen een plaats waar ze zich wat kunnen opwarmen en bescherming vinden voor zichzelf.
In de riolen vinden deze kinderen een slaapplaats voor de nacht.
Ik vraag me regelmatig af in hoe ver ontwikkeling helpt.
Problemen zouden bij de oorsprong moeten opgelost worden.
Men focust zich te veel op de gevolgen.
Kunnen we helpen, kunnen wij onze westerse gedachte opdringen?
Ondanks machteloosheid over deze gedachte bij mezelf , moet ik toch vaststellen hoe kleinschalig je kan helpen.
Elk straatkind dat je ziet lachen en vol verwondering naar je toekomt , is de moeite om te helpen.
Elk straatkind dat de cirkel kan doorbreken is de moeite om te helpen.
Hoe kleinschalig alles lijkt, de lach en dankbaarheid van elk individu die een waardig leven kan hebben de moeite is om te helpen.
Nigisti, een Ethiopische vrouw, is zo iemand die het lef had om op te komen voor deze kinderen.
Ze kon het niet meer aanzien hoe kinderen op deze manier een mensontwaardig bestaan lijden.
Door initiatieven te nemen en fondsen te zoeken , kwam ze in contact met oa Eddy.
Er werd een circusschool jaren geleden opgestart.
Straatkinderen worden aangetrokken om een paar uren training te volgen .
Dit is een eerste stap naar een menselijker bestaan.
Indien ze geëngageerd raken en zich sterker voelen om in een normaal bestaan te treden, kunnen ze onderwijs volgen en maaltijden verkrijgen.
Op deze manier proberen ze uit hun isolatie te komen.
Sommige lukken zoals oa een marktkramer, een kapster , enz….
Het is mooi om hen te bezoeken en hen gelukkig en dankbaar te zien.
Ons bezoek bracht ons ook naar scholen, opvanghuizen voor kinderen van alleenstaande moeders.
Moeders krijgen de kans om te werken en hun kinderen kunnen onderwijs volgen en worden begeleid.
We bezochten ook een bijenproject en landbouwproject , de mobile school
Het werden 10 heel intensieve dagen.
Tussendoor even wat afleiding door een bezoek aan Lalibela. Kastelen in Gondar, de pracht van de natuur beleven.
We werden gedurende tien dagen ondergedompeld in een voor mij heel andere cultuur.
“Struggle for survive.”
In die “struggle” merk je hoe mensen in een heel zwakke positie de sterkte vinden om te overleven, sterkte om te glimlachen, sterkte om fierheid te hebben, sterkte om mooi te zijn, sterkte om welkom te heten.
Wij kunnen nog veel van hen leren.
In een kort relaas beschreef ik wat ik beleefde.
Met mijn beelden probeer ik te laten zien en voelen.
Els
Geen “Ethiopië” op mijn bucketlist !
Wat reizen betreft , heb ik zo’n lijstje af te vinken, en met veel plezier kan ik u melden dat die lijst, jaar na jaar, korter wordt.
Nu vroeg Eddy ons om samen Ethiopië te bezoeken, inbegrepen de projecten die hij daar ondersteunt: life ’s too short, wij met te weinig tijd en andere plaatsen in de wereld in ’t vizier, hielden dus de boot af.
Verder had ik vertrouwen in Eddy: projecten steunen is 1 ding, welstellend en welwillend ernaar gaan zien , en mij daar nog eens goed bij voelen ook, is alleszins mijn ding niet.
Onze vlucht werd dan maar in onze plaats geboekt, en weg waren wij: zwaar beladen met extra koffers om daar achter te laten, …en vanaf dan was alles goed;
Ethiopië is een ongelooflijk mooi land met een uitermate aangename bevolking!
We ontmoetten projectverantwoordelijken en mensen die, ooit rioolkind, hun weg hadden gevonden dankzij de steun van de projecten. Allen gedreven, zorgzaam om mekaar, in de weer, maar ook met pret in de ogen en voorzien van de nodige humor.
In Addis waren dat onder meer broeder Ysaias en een jonge man , ooit rioolkind en nu architect en een geestige gast .
In Gondar ging Nigisti met ons op stap: zij coördineert verschillende projecten. Nigisti beschouw je direct als je vriendin: ze giechelt vlot mee met onze grappen , en doet ook graag een terrasje aan, maar ze geeft ook medewerkers onder hun voeten als er iets niet naar behoren functioneert.
Ze verbiedt bedelaars je lastig te vallen omdat mensen nuttige dingen moeten doen, dan worden ze geholpen- bedelen mag geen business worden!- , ze werd ook immens verdrietig na slecht nieuws over 1 van de jongens in de stad.
Ik blijf erbij: ik vind de confrontatie op het terrein zeer ingrijpend en had het dikwijls moeilijk …dus moest er voor mij ook sight-seeing bij:
Gondar is betoverend: nog puur, niet te toeristisch, met een erfgoed dat tot de verbeelding spreekt.
We trokken ook het Simiëngebergte in, vergezeld van een gids en gewapende scout (voor de wilde dieren) en Nigisti ging ook vlot mee!
En het was mooi, het uitzicht was adembenemend, de lucht zo zuiver
Het reisgezelschap was top, Ethiopië zeer zeker en er wordt daar effectief van alles uit de grond gestampt!
Met dank aan Paul voor het bestellen van de vliegtuigtickets.
PP