Vandaag een ganse dag van overleg en hoe we het volgende week allemaal willen doen.
Het zal zeker boeiend worden, de dagen zullen tekort zijn.

Tijdens de wandeling naar huis kom ik “mijn vrienden straatkinderen” tegen.
Ze springen met z’n allen tegelijk op mij. En het eerste wat ze tonen is dat ze honger hebben.
Ik ga met hen een broodje halen, waar ze gretig aan beginnen.
Het mooie is dat één van de kinderen mij een snoepje aanbiedt.

De vriendschap is wederzijds. Het doet deugd, want ondanks dat ik ondertussen 16 jaar bezig ben en ik het één en ander reeds meegemaakt heb, is de uitzichtloze situatie van velen nog steeds confronterend met onze eigen leefwereld.

Wat staat er zoal op de agenda voor volgende week?

Gezien er een belangrijke devaluatie was stijgt alles hier ongelooflijk.
BV de prijzen van bouwmaterialen zijn verdubbeld, ook de prijzen  van voedingswaren stijgen voortdurend.
Wat doe je dan met de lonen? Nigisti en ik gaan de volgende dagen samen zitten met enkele mensen van de staff om alles onder de loep te nemen.
Dit wordt een belangrijke oefening om de toekomst veilig te stellen van de organisatie. 

Verder bekijken welke projecten, dat zal in eerste instantie de boerderij zijn, we mits kleine aanpassingen kunnen laten groeien naar deels zelfredzaamheid.
Weliswaar zal dit kleinschalig gebeuren.

Hoe pakken we het recreatiecentrum aan?
Een heel grote uitdaging. In voorbereiding heb ik in Addis lang gepraat met Mebratu (hij is architect geworden via ons project voor studenten in Addis), hij tekende alles uit. 

Een gigantisch werk als je weet dat het over een oppervlakte gaat van 1,5 hectare die we mogen inrichten.
Dit geeft grote mogelijkheden voor de organisatie en zal ons ook in staat stellen om te besparen op de huren.
Maar aangezien alles in de bouw duur geworden is zal het een moeilijke oefening worden. Ook hier zal er gekeken worden wat we kunnen toevoegen om iets te kunnen terugverdienen.

Een ander belangrijk punt is hoe we de plaatselijke gemeenschap meer kunnen betrekken om meer “partner” te worden? 
Nigisti heeft in die zin al een paar ideeën. 

Hoe kunnen we het project van straatkinderen verbeteren zodat we er meer kunnen bereiken?

Verder, wat doen we met het probleem van vervoer?
Tot op heden heeft de organisatie nog steeds geen voertuig. Ik denk dat we één van de weinigen zijn. En dit ondanks de omvangrijkheid, ongeveer 20 projecten, ongeveer 55 medewerkers en een paar duizend mensen die we bereiken. 

Een auto is heel duur maar zo zouden we kunnen besparen op de huidige vorm van transport, zeker als je weet dat we dan ook meer ineens kunnen aankopen. (voeding, materialen, enz.)
 
Ik ben ook heel benieuwd naar de evolutie van de circusschool. Drie maanden geleden brachten we enkele valiezen vol circusmateriaal mee. 

Ook moet er gekeken worden naar de aankoop van een paar kleine tractoren waar we kleine percelen van de alleenstaande moeders mee kunnen bewerken zodat zij in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. 

Verder heb ik nog afspraken met oa de burgemeester van Gondar. en met de Kebele die instaat voor een deel van de stad.  De universiteit verwacht eveneens van ons een stand van zaken.

En dan blijven er nog de vragen…
Hoe kunnen we nog meer kinderen bereiken? Via oprichting jeugdbeweging? Introduceren van ropeskipping in scholen? Oprichting computerklassen? 
Hoe gaan we om met sociale media?
Hoe kunnen we een grotere verbondenheid creëren tussen de 350 afgestudeerde studenten? (Misschien is sociale media hier wel het antwoord?)
Hoe kunnen we de mobiele scholen verder en beter benutten? 
(Dit zijn de straatscholen die 20 jaar geleden door Arnout Raskin (toen een jonge Vlaamse student) werden uitgevonden en en nu wereldwijd aanwezig zijn. 

Zo dit is een bloemlezing voor de volgende tien dagen.